o sol...

amallós fóra

ver o futuro amalloado e non saber que nó resolver...

deixar os nós contra a pel, coma masaxes.

así, soltos, xogando a enlearse...

dándose calor

entrecruzarse coma paseos de madeira, colgantes de non se sabe onde

cara non sabemos que

Poema post-romaría

Esvaran as coordenadas
cando a busca é unha necesidade de produción.

as persoas e os números deixan o acto sen flexión

(non hai verbalización que terme desta alma esmendrellada coma cando onte desaparecera Bob).


A precisión do ter que levar algo a porto con cargamento valioso, senlleiro e sen igual.


neste contexto todo é equivalente e as teorías ensombrécense unhas as outras no medio dunha fotografía da noite sen trípode (amor, liberdade, integridade).


Así é como marchan as estrelas dos meus ollos.


E a saudade pérdese nun relativismo insoportable.


Janis, a dona sen Señor, acompaña.


E os alicerces do querer confúndese coas expectativas do noso tempo.


Liberdade arelada sen contrapesos.


Chuvia que chega, neste instante, literalmente non-sentimental da natureza.


–De repente todo tiña tantos significados que era imposible falar.

Comunicarse era o meu soño.

Espertar o desexo temido.


A onda unha idea. E esta little piece of my heart, un desexo de parte do todo que descoñezo.


(Á Pepita Grilla da autenticidade, María L. S., por ser)