Poema post-romaría
Esvaran as coordenadas
cando a busca é unha necesidade de produción.
as persoas e os números deixan o acto sen flexión
(non hai verbalización que terme desta alma esmendrellada coma cando onte desaparecera Bob).
A precisión do ter que levar algo a porto con cargamento valioso, senlleiro e sen igual.
neste contexto todo é equivalente e as teorías ensombrécense unhas as outras no medio dunha fotografía da noite sen trípode (amor, liberdade, integridade).
Así é como marchan as estrelas dos meus ollos.
E a saudade pérdese nun relativismo insoportable.
Janis, a dona sen Señor, acompaña.
E os alicerces do querer confúndese coas expectativas do noso tempo.
Liberdade arelada sen contrapesos.
Chuvia que chega, neste instante, literalmente non-sentimental da natureza.
–De repente todo tiña tantos significados que era imposible falar.
Comunicarse era o meu soño.
Espertar o desexo temido.
A onda unha idea. E esta little piece of my heart, un desexo de parte do todo que descoñezo.
(Á Pepita Grilla da autenticidade, María L. S., por ser)
cando a busca é unha necesidade de produción.
as persoas e os números deixan o acto sen flexión
(non hai verbalización que terme desta alma esmendrellada coma cando onte desaparecera Bob).
A precisión do ter que levar algo a porto con cargamento valioso, senlleiro e sen igual.
neste contexto todo é equivalente e as teorías ensombrécense unhas as outras no medio dunha fotografía da noite sen trípode (amor, liberdade, integridade).
Así é como marchan as estrelas dos meus ollos.
E a saudade pérdese nun relativismo insoportable.
Janis, a dona sen Señor, acompaña.
E os alicerces do querer confúndese coas expectativas do noso tempo.
Liberdade arelada sen contrapesos.
Chuvia que chega, neste instante, literalmente non-sentimental da natureza.
–De repente todo tiña tantos significados que era imposible falar.
Comunicarse era o meu soño.
Espertar o desexo temido.
A onda unha idea. E esta little piece of my heart, un desexo de parte do todo que descoñezo.
(Á Pepita Grilla da autenticidade, María L. S., por ser)
posted by abalante at 8:26 da tarde
2 Comments:
guau... e permitiríaseme non saber que dicir? seguirei sendo, cando non podo pensar?
ultimamente creo que non sei como saldar a débeda contraída con todo aquel e aquela que trato.
antonte escribín:
faláronme tanto
desde que pronunciei, por fin,
a primeira palabra
(estaba escrita, o dedo iluminaba a liña exacta)
pero eu non escribo.
cítote a ti.
que débedas cando as redes son un pracer?
escribes, escribes...
en todos nós tamén
Enviar um comentário
<< Home