Hoxe estou mareada e famenta e xa decidín (por agora) que este blog será un diario, máis que unha crónica para lectoras e lectoros, agás para ti, que xa me les ás veces sen que cumpra falarche.
Este diario secreto e íntimo parece saír só cando hai un oco revolto dentro deste corpiño, ou hai unha febre, ou unha necesidade dalgunha cousa coa que non dou e saio á súa procura xogando cos códigos das letreiras e cunha bebedeira mimosa que me acariña, desconcertante.
Se cadra axúdame a modular os ritmos. Porque claro, vostedes, vós, vosoutros que me ledes (aínda que eu prohibinme imaxinarvos, coa excepción made in China da que non vos falarei, agora) non sabedes que hai uns ritmos extremos que me acompañan toleando o compás ou a máquina detectora de vento (esa que se move súbitamente coma se lle dese por aparecer a Urano e radicalizar os nosos movementos, que soñabamos suaves e lixeiros). Volvo ao conto. E marcho (estratexia mentireira para tirar da vontade). Reflexionaba egocentricamente neste espazo-diván que se contornease os picos da velocidade do carozo novo (ese que é fume de leña verde) e os pintase saborosos coma a ameixa madura... [Desculpen que me perda, resúmollelo e marcho, esta vez si: "busco a Jacks" onde Jacks=sentidiño acougado e Eu=o que soñaría].
Onde estás, peneiriña?
